CIEŃ WIEŻY BABEL

Historia wiez?y Babel jest w gruncie rzeczy niezwykle ironiczna. Wiekopomne dzieło okazało sie? kupa? gruzu, bohaterscy kreatorzy ? przegranymi głupcami, pie?kna utopia w praktyce doprowadziła do chaosu i anarchii. Ot, ironia losu, chciałoby sie? szepna?c?. A my przygla?damy sie? temu wszystkiemu ze zdystansowanym, nieco chłodnym us?miechem, za kto?rym kryja? sie? emocje: zaro?wno bunt, jak i bezradnos?c?. Taka? postawe? przyjmuje ro?wniez? aforysta: pozbawiony złudzen?, ale i te?sknia?cy, jak sie? zdaje, za nimi, ocala siebie (a moz?e i czytelnika) celna?, pozornie cyniczna? złos?liwos?cia?, zza kto?rej wyłania sie? cien? smutku ? a smutek zazwyczaj zawiera w sobie pote?z?ny ładunek empatii. (...)
Aforyzmy Coryella nie sa? tak po prostu zabawne. Sprawa jest o wiele powaz?niejsza: kaz?dy, nawet najwstre?tniejszy z ludzi objawia sie? w nim jako godny wspo?łczucia. Tak naprawde? autora aforyzmo?w zajmuja? bowiem wyła?cznie dwie kwestie. Te, kto?re zajmuja? nas wszystkich: s?mierc? i (nie)istnienie Boga.