Czas końca, czas początku. Architektura i urbanistyka Warszawy historycznej 1939-1956

Druga wojna światowa ściągnęła na Warszawę prawdziwy kataklizm. Niemcy w 1939 i zwłaszcza 1944 roku doszczętnie zniszczyli lewobrzeżną część miasta. W gruzach legły rezydencje z Zamkiem Królewskim na czele, kościoły, gmachy publiczne, domy prywatne. Niektóre rejony miasta, jak teren getta, zostały niemalże zrównane z ziemią. Przed ludźmi usiłującymi tchnąć życie w to zbiorowisko ruin stanął problem, czy i jak odbudować substancję zabytkową. Część architektów pragnęła przywrócić fragmenty dawnej Warszawy, takie jak Stare Miasto, inni chcieli wykorzystać wojenną destrukcję do stworzenia miasta nowoczesnego. Na te spory nakładała się presja władz komunistycznych, które odcinały się od tradycji i coraz mocniej narzucały socrealistyczne wzorce sowieckie.

Piotr Majewski, historyk, od 2011 roku dyrektor Narodowego Instytutu Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów, na podstawie wieloletnich badań przedstawia zmiany historycznej przestrzeni Warszawy, jakie dokonały się w dramatycznych latach wojny i pierwszym okresie powojennym - do 1956 roku. To w tych czasach kształtował się współczesny krajobraz i tożsamość kulturowa stolicy Polski.