Empedokles - filozof, lekarz i mag. Przyczynek do jego zrozumienia i oceny

Podsumowując, Jakubanis ujmuje Empedoklesa jako myśliciela cierpiącego duchowo, udręczonego stanem rzeczy, tęskniącego do świata idealnego, rozdartego pomiędzy marzeniami oraz ideałami a otaczającym go światem, pół-mistyka, pół-racjonalistę, myśliciela, który cyklicznie powraca do swojego wnętrza, a następnie wychodzi na zewnątrz ku poznaniu obiektywnemu i poprawie warunków życia społecznego – co stanowi istotę zarówno jego osobowości filozoficznej, jak również koncepcji filozoficznej.
Nie widzi on potrzeby, aby zakładać u Empedoklesa niskie pobudki, nie postrzega go jako wyrachowanego sofisty, wręcz odwrotnie, był on według niego człowiekiem kierującym się wzniosłymi motywami.
Z pewnością jest on według niego myślicielem, którego stanowisko oraz filozofia jest niejednorodna, ale jednocześnie jest to myśliciel, którego poglądy są jak najbardziej uzasadnione kolejami życia, otaczającą go kulturą, czasami, w których funkcjonował, a także cechami jego charakteru.