Ha!

Utrzymane w melancholijnym tonie opowiadania O?uz dotykają psychologicznego i politycznego wymiaru żałoby. Punktem wyjścia jest śmierć ojca autorki, należącego do pokolenia 1968 roku, pokolenia, które doznało wielu krzywd podczas przewrotu wojskowego w Turcji lat osiemdziesiątych. ?Ha!? jest więc opowieścią pogrążonej w żałobie córki, która rozpaczliwie próbuje pogodzić się z osobistą stratą, próbując jednocześnie rozliczyć się z trudną historią swojego kraju, który wciąż nie przyznaje się do popełnionych zbrodni.

"Wie tylko, że dni spędzone z matką w domu, w którym panowała żałoba, łączyły się jak kolejne ogniwa, uniosły i owinęły wokół jej szyi. Kiedy rozeszły się tłumy żałobników, ucichł szelest papierów spadkowych, światło pojawiało się wieczorem tylko w jednym pokoju, każde pukanie do drzwi sprawiało, iż myślały, że przyszedł, jakby nie umarł, i może właśnie dlatego, to znaczy, kiedy zostały same w domu zawsze wysprzątanym, żeby zmarły ojciec mógł znaleźć kurtkę, papierosy i okulary tam, gdzie je zostawił, gdy wróci do domu, i wiele tygodni później, kiedy zdały sobie sprawę z tego, że naprawdę zostały same razem?"
(fragment książki)