Obraz dziewiętnastowiecznego Stambułu w polskiej i tureckiej literaturze wspomnieniowej

Stambuł w XIX wieku był brzydszy niż Pacanów (Henryk Sienkiewicz), czy piękniejszy od Neapolu (Michał Budzyński)? Wszechobecny brud zniechęcał do spacerów (Adam Mickiewicz), czy dodawał miastu uroku (Antoni Zaleski)? Bezdomne psy przyprawiały o mdłości swym wyglądem i zapachem (Henryk Sienkiewicz), czy może były najbardziej wolnymi mieszkańcami Imperium (Sadri Sema)? Turczynki przypominały ?duże pozasłaniane samowary chodzące? (Karol Niedziałkowski), czy wzbudzały westchnienia mężczyzn: ?Co za piękno, co za kształty!? (Ahmet Rasim)? Kobiety były ubezwłasnowolnionymi ?pół mniszkami, pół nałożnicami? (Wacław Koszczyc), czy świetnymi gospodyniami i strażniczkami domowego ogniska (Ahmet ?hsan Tökgöz)? Sufickie obrzędy przypominały taniec epileptyczny (Władysław Mickiewicz), czy modlitwę, pełną gracji i harmonii (Naciye Neyyal)?

Prezentowana książka wpisuje się w nurt popularnych w ostatnich latach badań nad relacjami między miastem a literaturą, przy czym Stambuł traktowany jest jako przestrzeń realna, choć przepuszczona przez ?ltr literatury, złożona z wrażeń, spostrzeżeń, przemyśleń, przekonań, stereotypów. Na potrzeby książki przeanalizowanych zostało ponad 70 utworów wspomnieniowych, napisanych przez Turków i Polaków. Komparatystyczny charakter pracy pozwolił na zbadanie sposobów funkcjonowania mitu miasta, a ogląd tematu z różnych perspektyw obnażył schematyzm myślenia, będący wynikiem wierności pewnym konwencjom pisarskim czy konwenansom językowym i kulturowym oraz wyeliminował czynniki wpływające na jednostkowe opinie.