Taoteking. Księga sensu i życia

Tao, a ściślej Taoteking, oddawane zwykle jako Księga Drogi i Cnoty, uważane jest za najczęściej po Biblii tłumaczony tekst spośród zaliczanych do "świętych", a przynajmniej uświęconych ksiąg ludzkości. Jej domniemany legendarny autor Laozi (Stary Mistrz) żył podobno w Chinach w VI wieku p.n.e., tradycja głosi, że był nauczycielem Konfucjusza, a nawet Buddy. Przypuszcza się jednak, że utwór powstał w IV wieku p.n.e., a najstarszy zachowany egzemplarz pochodzi z II wieku p.n.e. Ten zbiór sentencji stara się wypowiedzieć pewną intuicję metafizyczną dotyczącą "tao" - nieuchwytnej zasady wszystkiego, drogi umykającej, ledwie na nią wkroczymy - a zarazem formułuje zalecenia w odniesieniu do życia osobistego i społecznego. Oba te aspekty dały w późniejszym okresie początek taoizmowi w sensie wyznania religijnego, z czym jednak pierwotna Księga Drogi nie ma nic wspólnego. Przedstawiony tu tekst przełożył z chińskiego na niemiecki światowej sławy sinolog Richard Wilhelm (1873-1930), tłumacz także księgi I-cing (Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2011). Wilhelm oddał (w przekładach pozostawiane zwykle w brzmieniu oryginalnym) "tao" jako "sens", a "te" (zwykle oddawane terminem "cnota") jako "życie". Wersja Wilhelma uchodzi w świecie za wzorową, w najwyższym stopniu kompetentną i wolną od literackich "fantazji" tłumaczy. A jednocześnie pozwala nam odczuć, że przemawia do nas mądrość sprzed laty.